winna gorycz życia.

chyba naprawdę tak bardzo kocham sny, bo wtedy mam wrażenie, że panuję nad całym moim życiem. Chyba to jest najbardziej potrzebne człowiekowi - wygodna świadomość panowania pozwala na zachowanie wewnętrznego yin i yang. Och, jacy bylibyśmy szczęśliwi i spełnieni w idealnie zaplanowanym schemacie życia. Szczęśliwi, ale i znudzeni, to nie ulega wątpliwości. Czy jednak jest na świecie coś, co nie ma drugiej strony? Zasadą kontrastu podłożony jest wszechświat. Nawet księżyc, tak przecież piękny, majestatyczny, wielki i niepowtarzalny, że myśleć by można, że nic wspanialszego nie ma, posiada swojego słonecznego przeciwnika. Być może i przyjaciela? W końcu znają się na tyle długo, by być w stanie sobie zaufać, obdarzyć uczuciem. Czy jednak ludzi to obchodzi? Chyba nie. Taki jest nasz wiek XXI. Nastawiony na egoizm, ambicję, zawarty w prywatnej przestrzeni człowieka. Przygnębiające spojrzenie? Nie, to nawet nie smutna, a rzeczywista rzeczywistość. Znak rozpoznawczy czasów w którym żyjemy... chociaż to trochę zbyt niesprawiedliwie określenie. Przecież egoizm to nie wymysł dnia dzisiejszego. Był zawsze, od kiedy pojawił się człowiek. Tylko że długo był maskowany pod pretekstem "dobra ogółu" lub też bez żadnego pretekstu. Kameralny, cichy, spokojny egoizm coraz bardziej rozgaszczał się w głowach ludzi, aż w końcu uznał wszelakie formy wstydliwości za bezsensowne i wymagające zbyt dużego, a zarazem zbędnego, wysiłku. Po co się kryć, skoro każdy robi to samo?

Lecz może tak stop. Nie, nie każdy. Jak zwykle to krzywdzący, uogólniający (wręcz chciałabym dodać, że również i "niebezpieczny") przymiotnik sprowadza wszystkich ludzi do jednej kategorii. Tak się nie robi, tak nie można.

W końcu każdy jest inny.

Chociaż wielu z nas się tego faktu boi.