Stan na dzień dzisiejszy wygląda obiecująco. Światło nocnej lampki i ekran laptopa to jedyny widok, jaki na razie przed snem chcę sobie fundować. W ciszy i zdala od ludzi. Okres rekonwalescencji przebiega rozkosznie spokojnie, a ja na nowo buduję sobie swój obraz rzeczywistości. Nie czuję się ani zawiedziony, ani zaskoczony - mógłbym powiedzieć, że wszystko co do tej pory widzę to jebany standard, więc nie muszę siebie katować, a odcina od przyziemności i takich samych, toksycznych ludzi to piękna sprawa. Oddaję się w końcu wszystkiemu, co sprawia mi prawdziwą radość. Mogę śmiało polecić to każdemu - rozwijanie pasji, odkrywanie na nowo, odkurzanie i pielęgnacja wszystkiego co ważne. Niczego nie odkrywam, ale to śmieszne, gdy zauważasz to, w jakim bagnie siedziałeś - efekt wow jest naprawdę zauważalny. Pora troszkę nabruździć, skoro już żyję.