Numer dziesięć, podróż życia.

Pogoda była okropna. Deszcz, wiatr... Jechała autobusem. Jak gdyby nigdy nic. Wpatrywała się w jakiś odległy istniejący tylko w wyobraźni punkt. Czuła...nic. Zupełną pustkę. Absolutną próżnię uczuć. Bezmyślnie, odruchowo wyciągnęła komórkę, aby spojrzeć na godzinę. Schowała telefon, nie zapamiętała godziny. Owa pustka oddzieliła ją od rzeczywistości. Pustka pochłonęła wszelkie zdolności logicznego myślenia. Pustka ogarnęła ją całą. Dziewczyna nie ruszyła się już do końca trasy. Tylko siedziała. Ciągle "ślepo"  patrzyła przed siebie.Wysiadła. Po drodze od krzesła do drzwi potrąciła młodą kobietę, starszego mężczyznę, i dziecko. Po przebiciu się przez cały tłum uciekający przed burzą do autobusu, nogi poprowadziły ją do wieżowca. Sprawdziła obecność samochodu, podeszła do drzwi...ocknęła się. Zauważyła, że znowu wszystko prowadzi do tego samego miejsca.Zdała sobie sprawę o czym myślała, kiedy była w 'pustce'. Miała przed oczami wyobraźni tego jednego właśnie człowieka z którym chciała zasypiać, i budzić się. Podziwiać każdy jego ruch. Wielbić jego umysł. Pieścić jego wnętrze. Zachwycać jego ciało. Zawładnęło nią poczucie beznadziejności, absolutnej bezradności i smutku.