15.08.18r.

Dawno mnie tutaj nie było w porównaniu do odstępu czasowego ostatnich wpisów.

Nie chciałam po prostu ciągle pisać o tym samym.

Próbuję skupiać się na wszystkim innym tylko nie na swoich myślach, które błądzą po mojej głowie, sprawiając, że z każdym dniem męczę się coraz bardziej. Jeszcze kilka dni temu wydawało mi się, że wszystko jest na dobrej drodze, by ułożyć sobie to życie, tak by chodź trochę przypominało to sprzed kilku miesięcy. Spójrzmy prawdzie w oczy, nie da się.

Teraz już rozumiem określenie to miasto jest moim domem, kocham je., nigdy nie wydawało mi się, że mogłabym znaleźć takie miejsce, które w pewnym sensie przywiązałoby mnie na stałe, chociażby w kwestii uczuciowej. A jednak, znalazłam takowe dawno temu i dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Na początku myślałam, że to wina sentymentu, wiąże się ono w końcu z kilkoma najważniejszymi dla mnie wspomnieniami, uświadomiłam sobie, że to nie to, gdy po raz kolejny wybrałam się w zupełnie nic nie znaczącą trasę tylko po to, by chodź przez chwilę się tam znaleźć. Głupi przejazd trwający zaledwie pięć minut wywołuje we mnie masę emocji, które ciężko jest poskromić.

Czasami mam wrażenie, że to już delikatnie podchodzi pod jakieś nieokreślone zaburzenie psychiczne, zwłaszcza, że samo znalezienie tego miasta na mapie, czy też głupie wspomnienie podczas rozmowy z mało istotnymi ludźmi, sprawia, że moje serce przyspiesza swój rytm.

Buduję swoje życie od podstaw, a moja strefa uczuciowa została szczelnie zamknięta.

Przelotne chwilę, przelotne znajomości nie zastąpią mi tego, czego tak z całego serca pragnę i cieszę się, że zdałam sobie z tego sprawę zanim po raz kolejny zagłębiłam się w tym za bardzo.

Ten stan, w którym tkwię trwa już zdecydowanie za długo, a póki co nie widzę nadziei na szczęśliwe zakończenie.

Ostatnio kilkakrotnie zdarzyło się, że ktoś upomniał mnie za nieustanne analizowanie wszystkiego co dzieje się moim życiu. Zarzucają mi brak spontaniczności i brak uciechy z chwili.

W mojej głowie jest za duży bałagan, by pozwolić na chwilę zapomnienia.

Nie oczekuję od ludzi zrozumienia. Chciałabym tylko, żeby to uszanowali.

Takim jestem człowiekiem i myślę, że przez długi czas tak zostanie.

Ilekroć poznaję nowego mężczyznę na swojej drodze, szukam w nim jakiś Twoich cech. Bardzo denerwuje mnie fakt, że na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie ułożyć sobie życia bez Ciebie.

Bo nawet jeśli nie ma Cię w nim fizycznie, to jesteś obecny w każdy inny sposób. 

Niczego nigdy tak bardzo nie pragnęłam, jak tego, by przestać Cię kochać.