29.06.18r.

Bywają takie dni jak dzisiaj, że mam serdecznie dość ludzi, z którymi spotykam się na co dzień.

Jestem po prostu zmęczona. Już sama nie wiem, czy to wina sesji, czy może mojego mętliku w głowie.

Moim podstawowym problemem jest to, że za dużo analizuję to co dzieję się w moim życiu. Nie ważne czy mowa tutaj o tym co poruszałam w ostatnich wpisach, czy też o innych rzeczach mniej lub bardziej istotnych. Po prostu to robię.

Nakładam na siebie masę obowiązków, szukam alternatywnej drogi ucieczki, by przestać myśleć, ale nie potrafię. Powoli mnie to przeraża.

Chciałabym chodź raz po prostu pozwolić by coś trwało, by mogło być takie jak się wydaję.

Ciągle szukam ukrytego sensu we wszystkich sytuacjach mających miejsce w moim życiu. Nie potrafię przyjąć do wiadomości, że coś może być proste, bez żadnego ukrytego dna.  

Taka już moja natura i chyba powinnam się z tym w końcu pogodzić.

Nawet mi ciężko jest czytać te bzdury, które wypisuję na photoblogu.

Luźno rzucone myśli kłębiące się w mojej głowie, wylane w internecie, przynoszą mi pewnego rodzaju ulgę. Co z tego, że jest to ich tylko maleńka część?

Czuję się coraz gorzej chodź utrzymuję, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Wszyscy w to wierzą, a to jest mi na rękę.

Za kilka lat przeczytam te wpisy o wszystkim i o niczym i będę się z siebie śmiać, tak jak robię to teraz czytając swoje wypociny z lat ubiegłych.