W duszy tak wielkie rozdarcie, przeraźliwie krzyczy serce
Pragne zwykłego spokoju, naprawdę nie chce nic więcej
Gubię się w tej układance, jaką jest życie na ziemi
Obok żalu tylko smutek, nie ma słońca- milion cieni
Chciałbym zniszczyć te wspomnienia, i zapomnieć o przeszłości
Zabrać w podróż zapomnienia, wszystkie żale,łzy i złości
Lecz realia tego świata, na to mi nie pozwalają
Bo gdy przyjdzie znowu szczęście, to gdzieś za mną smutki gnają
Wszystko mija, marny żywot, gdzieś odchodzi w zapomnienie
Tylko przeszłość w mym umyśle, powoduje wciąż cierpienie
Taki balans wewnątrz tworzy, równoważnie szczęścia z bólem
Jednak u mnie szczęście wyżej,nie wiem czego, strach jest królem
Ciąg wydarzeń, milion twarzy, a serce pamięta jedną
Uczucia jak żywe kwiaty- zapomniane szybko więdną
W bólu,smutku, łez milionach, tonie okręt mojej duszy
Który ciągle się rozbija, wewnątrz uczucia me kruszy
Płynę dalej, choć powoli, obawiam sie, że zatone
Czas wciąż biegnie, lecz wiem swoje, to co ważne- już stracone. 

Š Copyright DeadPoet.

Tak już czasem bywa, że tracimy to na czym tak cholernie nam zależało.

Tak już czasem bywa, że przestajemy walczyć, bo pragniemy szczęścia drugiej osoby.

Tak już czasem bywa, że nie wiemy dokąd idziemy, chociaż wciąż stawiamy kolejne kroki.

Tak już czasem bywa, że ktoś jest ważniejszy niż my sami...

"Bowiem istnieją wartości wyższe, których nie zrozumie nawet serce..."