przyjacielu mam zbyt wielu .....

Co mam pisać, co myślisz o mnie? Nie wiem...

Jak mam cie zrozumieć Idąc ostrym życia brzegiem?

Jestem zagubionym w rozpaczy rozbitkiem...

Szukającym nadziei osiemnastolatkiem

Ty mładą, silną, nadzieją wypełnioną

Osobą, kobietą i kogoś przyszłą żoną

Szczęściarą bez granic, w radosnym życia świecie

Dziewczynką małą rosnąca w pięknym kwiecie

I każdy ci to powie, więc ja ci morał dam taki

Gdy cieszyć chcesz się życiem, w sposób nie bylejaki

Po prostu łykaj jak leci świata smaczny kąsek

A gdy ci nie zasmakuje przyjć do mnie ja cie uniosę

Gdy w chmurach szybować zaczniesz o ziemi i piekle zapomnisz

Nauczysz się kochać bliźnich, miłością, do której dążysz

I wtedy podejdziesz do mnie powiesz dziękuję przyjacielu

Oby niebyło zapóźno, bo przyjaciół ma się naprawdę niewielu