Chuj z moich #happydas. Oczywiście, jak zwykle. Nic nie umiem zrobić dobrze. Początek okresu, zaczynam gryźć paznokcie, jeść więcej słodyczy, wytwarzać głupie myśli, płakać nieświadomie, wkurzać się o wszystko, zawsze i wszędzie zabierać słuchawki. Wszystko się psuje na okres: humor, wygląd, zapał do życia, nawet snu więcej potrzebuję. Ciekawe jakby to było gdyby, jakaś nowa technologia wymyśliła supersposób na możliwość niezachodzenia tego procesu w ciele kobiety tak, żeby było to zdrowe i normalne. Można by zamienić to na coś łagodniejszego, Boże, po prostu coś, co ułatwi to życie.

I wciąż o Tobie myślę, bardzo często. Więcej niż powinnam i jednocześnie nadrabiam ten czas, w którym zamiast o Tobie, myślałam o tym idiocie, Kacprze albo o czymkolwiek/kimkolwiek innym. Jestem popierdolona max, ale bardzo potrzebowałam tej zmiany. Teraz chciałabym sobie ułożyć życie na nowo, ale równocześnie nie wyobrażam sobie podobnej więzi do naszej z kimś innym, niż z Tobą. Nie umiem myśleć, że znalazłby się na świecie jeszcze ktoś, przy kim czułabym się swobodnie. Ktoś, komu mogłabym powiedzieć wszystko. Ktoś, z kim mogłabym żyć. Nie da rady.

Najgorsza nie jest śmierć, ale proces umierania. Zwłaszcza, jeśli trwa on całe życie.