najgorsze jest to, że nie wiem co mam robić, że stoję w miejscu a powinnam ruszyć.

nie mam dokąd pójść, a mogę iść wszędzie.

męczy mnie to niesamowicie, nienawidzę bierności i stagnacji, a w tym teraz tkwię.

marzę, żeby już wyjechać. wyjazd jest lekarstwem. a jeśli nawet to tylko placebo, to czy placebo

musi być czymś gorszym niż lekarstwo prawdziwe, skoro działa tak samo?

wyjazd jest sposobem na odmianę. a odmiana to świeże powietrze,

które chce się wciągać w płuca bez opamiętania.

albo narkotyk, po którym świat nabiera nowego, lepszego kształtu.

chcę tego najbardziej na świecie.

potrzebuję tylko kogoś to pchnie mnie i powie że tak trzeba,

że nie mogę się bać, bo zmarnuję kolejne kilka lat.

i nie może być źle, a nawet jeśli przez moment będzie to nie można mówić `takie jest życie`,

nie zapominajmy że życie jest takie jakie sami zbudujemy.