Czemu się różo moja smucisz,

Dlaczego patrzysz w dal bez końca?
Nie smuć się kwiatku, serce ucisz.
Odwróć swe pąki w stronę słońca.

Dlaczego co dzień z płatków twoich,
Rosa srebrzysta jak łza spływa?
Nie płacz kwiateczku mój najdroższy,
Bo sił z łzą każdą Ci ubywa.

Dlaczego nic nie mówisz do mnie,
Słowa swe skrywasz w barw purpurze?
Powiedz te słowa dwa upojne,
Które wykuję na marmurze.

Odwróć swe pąki w stronę słońca,
Unieś swe listki opuszczone,
I mów te słowa dwa bez końca,
Patrz w oczy Tobą urzeczone.

Patrz w serce moje opuszczone,
A jak wariat ci powtórzę,
Słowa dla ciebie przeznaczone,
Które przetrwają każdą burzę.