Liście pożółkły od nadmiaru szczęścia w powietrzu i pospadały z drzew zabijając swym ciężarem chęci. Pozornie lekkie ozdabiacze nabrały ciężaru nieodpowiedzialnych decyzji. Jakże ciężko się idzie gdy horyzontu nie zasłaniają drzewa. Widząc przed sobą drogę i jej koniec. A na końcu konsekwencje. A samą drogą czyny. A drzewami... a drzewami intuicja. Możnie nie, raczej głowa. A liśćmi szczeście. Gdy dzień i noc nie różnią się specjalnie. Może w dzień łatwiej się widzi. Lecz ani jedno, ani drugie nie daje odpoczynku. Ciężkmi sen, o ile w ogóle przychodzi. W łóżku trzymają łańcuchy zwątpienia. Może w ogóle nie wstać? Będzie łatwiej. Dzień przeminie, przyjdzie następny. Za kilkadziesiąt będzie lepiej. Powinno.