Naprawdę głębokiego smutku nie da się wyrazić nawet łzami.

Smutek jest samowystarczalny: by odczuć jednak pełną wartość radości, musisz mieć kogoś, by się nią podzielić.

Nadmiar smutku się śmieje. Nadmiar radości płacze. 

Szczęście jednego człowieka nie oznacza smutku drugiego. 

Raz w niebie radości, na smutku znów dnie - wie tylko, kto kocha, co szczęściem się zwie.

Świat jest piękny! I to jest właśnie takie smutne. 

Trzeba więc naprzód porzucić smutki, narzekania, wyleczyć się z samego siebie, ze swoich urazów psychicznych, które są dla nas większym nieszczęściem niż wszystko, co nas otacza. 

Ludzie weseli popełniają więcej głupstw niż smutni. Ale smutni popełniają większe głupstwa niż weseli.

Abyście tylko potrafili położyć kwiaty pomiędzy smutnymi liśćmi życia!