Domyślam się, że właśnie tak powinno się czuć. Nie, my nie rozmawiamy już wcale. Przypuszczam, że to w ten sposób powinno brzmieć, nasz świat jest rozdarty. Nie chcę żyć bez Ciebie. Nie mogę przeżyć bez Ciebie połowy dnia. Nie chcę bez Ciebie żyć i nie chcę odkładać życia na kolejny dzień. Lecz znowu nie mogę przestać myśleć o nas. Powiedziałam, nie mogę przestać myśleć o nas. Wciąż nie mogę przestać myśleć o tym. Nic mi już nie pozostało oprócz tego. Nie, nigdy nie przyzwyczaję się do ciszy, a jednak nie słyszę, nie słyszę już Ciebie. Wiem, powinnam wytężyć wzrok by to zrozumieć, ale wszystko odeszło. Nie chcę żyć bez Ciebie, nie chcę zwlekać z kolejnym dniem. Mogę dostrzec gwiazdy, mogę ujrzeć nasze życia na  samo niszczącej się drodze. Mogę dostrzec gwiazdy, światła... lśniące tutaj.

ALE KIEDY JA CIĘ NAPRAWDĘ POTRZEBUJĘ....