Rozdział VIII

Gdy już spakowałam ciuchy zadzwonił telefon, był to Emil.
-I jak gotowa? - spytał
-Jasne, zawsze zwarta i gotowa. -zaśmiałam się.
-Ok. To ja za chwilę będę u Ciebie i pojedziemy, a jutro mechanicy do nas dojadą. - powiedzaiał.
-Dobrze, czekam.
Po dziesięciu minutach, wyruszyliśmy w drogę. Oczywiście nie obyło się bez przypałów xD. Muzyka na maxa i drzemy się do ludzi - cali my. Uwilebiam te nasze wygłupy. O godzinie 15:00 byliśmy na miejscu, od razu pobiegłam się przywitać.
-Hej ciociu, skęskniłam się. - wpadłam w ramiona cioci
-Hej Elizko, jak ja cię dawno nie widziałam. - powiedziała i ucałowała mnie w policzek.
-Hej wujek. - powiedziałam i przytuliłam wujka
-Hej, hej. - powiedział i uśmiechnął się.
-Dzień dobry. - powiedział nieśmiało Emil i podał rękę mojej cioci - Emil jestem.
-Dzień dobry, miło mi cię poznać. - powiedziała ciocia i ciepło się uśmiechnęła.
-Dobrze, chodżmy, pokażemy wam pokój. - powiedział wujek i poszliśmy za nim.
Pamiętam dobrze ten pokój, zawsze jak tam przyjeżdżałam to tam spałam, tylko kiedyś były tam dwa łóżka, a teraz jedno.  No cóż.
-Dobrze, jak chcecie to możecie tutaj chwilę zostać, ja za chwilkę Was zawołam na obiad.
-Dobrze, dziękujemy ciociu. - powiedziałam, gdy już wychodzili
Torby postawiliśmy koło drzwi, a ja od razu rzuciłam się na łóżko.
-I jak śpimy razem? - spytałam Emila, ten od razu szeroko się uśmiechnął. -Co się cieszysz? - powiedziałam i sama się uśmiechnęłam.
Po obiedzie poszliśmy się przejść po Gorzowie, poszliśmy do galerii handlowej. Tam od razu na niego rzuciły się "zagorzałe kibicki" (sezonowcy)/.Gdy Emil już rozdał autografy, postanowiliśy iść do domu, pomyśleliśmy, że tutaj nawet nie ma sensu chodzić, bo od razu zlecą się fani.  Po przyjściu do domu poszliśmy do wujków. O godzinie 17:30 przyjechała Wiktoria. Boże jak ja się za nią stęskniłam!

*******************************************************************

Kolejny rodział Taki jaki, nijaki. :/ Do kolejnego.