de ołszyn

francuskiego tyle, że się na języku nie zmieści, a tu dwa miesiące. a łaciny tyle, że jej nie sposób z nagrobków zeskrobać pilnikiem do paznokci i przetłumaczyć w translatorze elektronicznym. a herberta tyle do czytania, a witkacego tyle, że na półkach pleśnieje ze starości i z nieczytania i dotyku lepkich rąk braku na slodkim grzbiecie. a czasu mało, ale na tyle dużo, by jeszcze znaleźć kilka chwil na samoumartwiającą się w swej beztreści nudę. i jeszcze tyle, by w pijanym exegi monumentum i pragnieniu bycia oglądanym i badanym z podziwem, zdjęcie na fotoblogu zamieścić i utrwalić się jakoś, czas jakoś zatrzymać i na stronie podać do macania, śmiania się i komentowania.

a tyle, a tyle. czas-przestrzeń-struktura ilości. wszystko to ilustruje jednostajne umieranie i stopniowe rośnięcie świata.

amen, amen, wracając do nicnierobienia!