Naiwność to uczucie rywalizujące z nadzieją. Tak?

Naiwność w dzisiejszych czasach pożera.

Zakrada się, tli w sercu delikatnym płomyczkiem, jak zapałka na wietrze.

Chwilowo wzniecona rozgrzewa każdy organ po kolei, podtrzymywana ciepłym kocem emocji.

Pan od przyrody w podstawówce mówił , że halny występuje tylko w Tatrach.

Czyli dla mojej zapałki nie ma zagrożenia, tak?

Tylko dlaczego moja naiwność, popierana przez nadzieję okropnie drży?

Mój płomień jest niestały jak w zapalniczce, w której kończy się gaz.

    Było tak jak zwykle jest.  Ja nie chcę do tego wracać.

Żałuję wielu rzeczy. Wielu posunięć. Teraz wiem, że w paru sytuacjach postąpiłabym inaczej.

Nie zawiodłabym przyjaciółki. Agnieszka, wiesz.. Przepraszam.

Nie zraniłabym paru ludzi...

Ale nie mogę sama siebie rozgrzeszyć. Dlaczego zawsze, gdy ktoś chce coś zrobić dobrze - dla czyjegoś dobra - wychodzi na tym najgorzej?

Myślę, że czas skończyć z filantropią.

Być dla tych, którzy na to zasługują i to doceniają.

Na ile to ma sens?

Czasami trzeba się po prostu odciąć.

Trzy ostatnie słowa : przepraszam za krzywdy.

Eldo - Mędrcy z kosmosu. mp3