Spotkajmy się znów po drugiej stronie.
Nie mogę znieść myśli, że to już koniec.

Siedziała na podłodze oglądając fotografie,W mieszkaniu, w którym kiedyś mieszkała z chłopakiem.
Wracały emocje i wspomnienia,Przychodziło niebo i odpływała ziemia.
Pytała:Co mam zrobić, co pomoże mi?Ja nie mogę dłużej w takiej samotności żyć!
Mija tyle dni, wokół puste ściany,Dlaczego musiał odejść ktoś tak kochany ?

Jego duch stał obok, patrzył na jej łzy,Dotykał policzka, lecz nie czuła nic.
Wróciłem do Ciebie, stoję tu jak dawniej,Chciałbym Cię przytulić, Kocham Ciebie Skarbie.

Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała,Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama !
To uczucie było zawsze silniejsze od śmierciNikt nie rozerwie tej więzi!

Ona wzięła Jego zdjęcie w dłonie,Całowała je... On stał koło niej.
Wolnym gestem odwróciła je I zaczęła po nim pisać wycierając łzę.
Wiem, że to miało być inaczej.Wiem, że niczego nie naprawię płaczem.
Tak bardzo pragnę z Tobą być.Kiedy nie ma Ciebie, ja już nie mam nic.
Wyciągnęła nagle kilkanaście tabletek,Chciał ją powstrzymać, lecz był tylko echem...
Krzyczał, lecz jego krzyk był nierealny.Próbował złapać ją, lecz był bezradny.
Jej delikatne ciało osuwało się na ziemię,Jej oczy gasły, a On tulił ją do siebie.
Zrobiła to, by być z ukochanym...By spotkać go w nieznanym.

Spotkajmy się znów po drugiej stronie.
Nie mogę znieść myśli, że to już koniec.