Kim ja jestem, że nikt nie potrafi mnie uszanować? 

Kiedy mówię, żeby sisotra zostawiła te pierdolone moje kartki, na które miałą wyjebane dopóki sama się za nie nie zabrałam  to ma je zostawić. Chuj mnie obchodzi, że jest mała, że ona może. Nie może! Bo kiedy ja ją o coś poproszę to gówno dla mnie robi! Ja mam nad nią dupy nadstawiać, dostać w ryj, a ona ma mnie gdzieś. Więc ja mam ją teraz gdzieś. A teraz i Ty mamo masz mnie dość. Miałam nadzieję, że chociaż ty mnie kochasz. Widać czyją stronę trzymasz.

P. wcale nie jest lepsza. Ona do mnie biega z każdym problemem, nawet tym najmniejszym i ma do mnie pretensje kiedy mi jest źle i jej nie powiem. A kiedy zbiorę się w sobie, chcę się ogarnąć, chcę się udać na konsultacje z psychologiem i chcę z nią się tym problemem podzielić to nagle ona ma mnóstwo innych spraw do opowiedzenia. I nagle się okazuje, że ona też miała te same problemy, ale z nich wyszła więc mną się nie przejęła. Do tego zaczęła snuć jakieś teorie z dupy wzięte i które całkowicie nie pasują do tej sytuacji.

Ł. też powinien dostać w ryj. Ja chciałam pogadać z P. normalnie (co z tego, że się nie dało) a on pisze do niej jak pojebany i w końcu wychodzi na to, że musieliśmy się z nim spotkać.

Wszyscy są przeciwko mnie, albo na mnie obojętni. I do kogo mam z tym iść? Z kim porozmawiać?