Podoba mi się dieta, podoba mi się to, że będę chudsza, zdrowsza, ładniejsza. To mobilizuje, cholernie.. W sumie tego i tak prawie nikt nie czyta ale i tak piszę to by wyładować w jakiś sposób emocje. Rozpieprza mnie to, że nie mam wsparcia od najbliższych. Mama na siłę wmusza mi jakieś jedzenie. Pomimo, że jestem głodna, nie mogę.. Burczy mi w brzuchu, wszytsko się skręca, ale muszę to pokonać, pokazać sobię, że potrafię być silna. Co do ćwiczeń, przez nie zawalam przyjaciół, mega bardzo, a i tak nie robię ich dużo, bo wszystko mnie boli, mam zakwasy. Wiem, że muszę to przetrwać, nie mogę popełnić tego błędu co ostatnio tym razem pomimo łez, nie poddam się. Pomimo, że to są łzy bólu są szczęśliwe, bo wiem, że za pare miesięcy będę mogła normalnie na isbie patrzeć, bez obrzydzenia czy złości. Boję się, że nie dam rady.. 

Kto nie ma odwagi do marzeń, nie będzie miał siły do walki.