pearsonpark

i feel so high like never before. i can touch the sky; dear Lord, please don't stop this time.

jestem dokładnie tam, gdzie chciałam być. drugi miesiąc bicia się z myślami czy faktycznie o to mi chodziło, bo przecież wcześniej o coś nam chodziło tak? zwykle nabywając doświadczeń, nowych umiejętności, znajomości masz tendencje do "samopochwał(y)" - ja sam jeden jedyny, nikt inny jak ja - a w sumie to przychodzi z dziką łatwością. to tak jak nauka mówienia "przepraszam i dziękuje" jako forma grzecznościowa, nawet jeśli do dzisiaj niektóre głąby nie potrafią poprawnie wprowadzić w życie tej banalnej umiejętności. zapomniałam jak to jest być nieuprzejmą, zapomniałam milion swoich wad, zapomniałam tysiące słów wyrażające niesmak a może nawet obrzydzenie; a to za sprawą tego, że jest mi to zupełnie nieprzydatne. narzekanie to cecha rozpoznawcza nas - jako naród, tak jak zaglądanie w okna mieszkańcom bloków i kamienic ruchliwej ulicy. nawet jeśli nie mamy w planach podglądania, lubimy spojrzeć na własne odbicie w oknie, bo to tak jakbyśmy tam byli w środku. mamy miliony planów na sekundę, tysiące spraw do załatwienia, by po pięćdziesiątce móc powiedzieć, że jedyną przyczyną porażki, w realizacji najmniejszej ich części, jest za krótkie życie. coś co jest najbardziej banalnym wytłumaczeniem, na które tym razem (i za każdym razem) nie mamy najmniejszego wpływu. jeśli realizowanie się zakończyło się w Twoim mniemaniu na osiemnastym bądz dwudziestym pierwszym rokiem życia, bo masz już wszystko - to znaczy, że jesteś zwyczajnym ćwierćmózgiem, bo półmózg to przy Tobie już geniusz.


tęsknie niesamowicie. zabieram Was ze sobą.