Motyle...

Długość życia ludzkiego, uwarunkowana jest wieloma czynnikami...

Pierwszym z nich, jest poczucie szczęścia...
Drugim, poczucie bezpieczeństwa...
Trzecim, zaufanie do życia...
Czwartym, zaufanie do ludzi...

Choroby, oraz wojny plasują się na ostatnim miejscu...

Pojawia się pytanie:
Czy Bóg nie stworzył człowieka, jako istoty prawdziwie szczęśliwej?

Gdyż wszystko, co sprawia, że człowiek traci poczucie szcześcia, czy bezpieczeństwa, a w konsekwecji, zaufanie do życia, pochodzi od niego samego...

Zaufać ludziom?

To zależy...

Ludzie potrafią ranić...

Ale potrafią także kochac...

Pytanie, na ile?

Prawdziwej miłości w czasach, w jakich dane nam jest żyć, moim zdaniem nie uświadczymy...

Oczywiście są wyjątki...

Ale one tylko potwierdzają moje słowa, jako regułę...

Bo kto normalny pakowałby się w coś, co ma trwać przez całe życie?

Ludzie nie lubią stałości...
Uwielbiają zmiany...

Kontynuując...
Nikt normalny, o zdrowych zmysłach, nie będzie inwestował w coś takiego, jak prawdziwa miłość...
Czyli umięjętność kochania, mimo wad... Mimo trudności...
Bo miłość nie polega na niedostrzeganiu wad...
Polega na nauce ich akceptacji...

Na zakończenie...
Ludzie, którzy jednak zapragną kochać na całe życie, z pewnością nie sa uważani za normalnych, przez resztę, jakże normalnego, usegregowanego w szeregach, społeczeństwa...

Ale jak zwykle, są tacy, którzy wyłamują sie z tychże szeregów...

Nie mogę powiedzieć, że znam takich ludzi... Nie mogę także jasno określić, czy sam takim człowiekiem jestem... Z resztą, nie mnie to oceniać...

Pozostaje tylko nadzieja na to, że ludzie nauczą się w końcu żyć szczęśliwie...

Bo szczęście zależy przede wszystkim od nich...

Amen...