przemijamy, tak po prostu, gubimy się z czasem, jesteśmy, chociaż dla wielu niewidzialni.
Ludzie po prostu mówią, mówią co myślą, mówią co słyszą i to umyka w tej całej' czasoprzestrzeni',
tam pozostaje, tam znika by z czasem powrócić lub milknie, cisza, która zarazem bywa najgłośniejszym krzykiem.
bywają te gorsze i te lepsze chwile, ale życie jest piękne, doceniam,
że dostałam od niego tak wiele i tak samo wiele chciałabym po sobie pozostawić.
uwielbiam te pozytywne emocje, te szczęście w oczach, w głosie,
szczęście ogarniające moje myśli i słowa, niech nie przemija, niech pozostanie,
chcę tego ciepła i nie odwróci mnie od tego strach przed rzeczywistością, przed przyszłością.