i feel that...

pęka cienka skorupka pod którą chowam głowę.

przedostają się pod powierzchnię promienie słońca.

oświetlają ciemność która pochłaniała rzeczywistość.

wyłaniają się z mroku chciwe ręce i puste oczy.

nie chce widzieć, czuć, poznawać w tym świata.

zbyt ciężka jest realność wokół mnie.

dlaczego nie mogę zasnąć na czas zawieruchy.

zostać w pudełku wyobrażeń i nie doświadczać.

zapomnieć ze życie przelatuje między palcami.

że gawiedziowstręt jest silniejszy niż rozum.

na krótkiej smyczy sama siebie trzymam.

nie dopuszczam do siebie myśli o wolności.

uwięzione w czterech ścianach umysły.

gdzie tamta ja która biegała po słońcu?

liczyła kamienie na drodze, zbierała sny?

co się stało z człowiekiem we mnie?

nie czas na łzy, mówią. 

wszystko będzie dobrze.

nie znajduję w sobie sił.

boję się dnia w którym obudzę się bez rąk.

nie będąc w stanie dotknąć nawet powietrza.

zginę, niesiona wyrzutami sumienia. 

muszę wstać, biec, wziąć życie za nogi.

muszę działać, rozgonić mgły ciamności.

muszę żyć, gonić ten świat.

muszę...... być.

kim jestem?