Potrzeba

Stało się. Przepadłam z kretesem.

    I to z wielu powodów.

    Chociażby dlatego, że po pracy jem, co mi dasz i zawsze jest to dobre i pożywne, potem siedzę 3 godziny i walę w xboxa, a Ty krążysz wokół, przynosisz jabłkowy sok, całujesz mnie w czubek głowy i to wszystko tak, by nie zasłaniać telewizora, bo akurat Ezio skacze po dachach. Nazywasz mnie swoim małym asasinem i widzę w Twoich ciemnych oczach rozczulenie.

   Choćby dlatego, że w niedzielę specjalnie wstajesz wcześniej, włączasz cicho Śniadaniowe piosenki i sprawdzasz co chwilę, czy wszystko ze mną w porządku, choć ja przecież tylko leżę w nagrzanym przez nas łóżku i odsypiam pracę. Robisz mi jajecznicę z serem, którego nadużywam, smażysz bekon i robisz herbatę i to najlepszą. Bo tylko Ty umiesz zrobić mi taką herbatę, by nie była ani za mocna, ani za słaba i idealnie słodka.

   Choćby dlatego, że kiedy mnie odbierasz (codziennie) po pracy na początku milczysz, pozwalając mi się na Tobie wyżywać. Po dwóch minutach intensywnego marszu adrenalina się wypala i wtedy pozwalasz mi siebie przepraszać, zawsze kwintując to słowami, że wszystko w porządku, sweety. 

   Choćby dlatego, że psujesz nasz idealny weekend tylko dlatego, że jesteś tak strasznie o mnie zazdrosny. Ty próbujesz mi wytlumaczyć, że to nie Twoja wina, że to przez uczucie, to przez strach, ja mówię, że to rozumiem, ale próbuję Ci wyjaśnić, że wszelkie obawy są bezpodstawne, bo przecież wystarczysz mi tylko Ty. Z biegiem słów schodzimy do tego, jacy to są faceci, jaki to nawet byłeś wcześniej i Ty, przedzieramy się przez prehistorię, którą Ty wykorzystujesz, by wytłumaczyć mi, że musisz dbać o to, by jakiś inny facet nie zdzielił mnie metaforyczną maczugą przez łeb i nie wytargał za włosy z Twojej metaforycznej jaskini, bo przecież jestem Twoją kobietą (i za to stwierdzenie Cię wtedy kochałam) i należę do Ciebie. Ja odwołując się do prehistorii tłumaczę Ci, że przez wzgląd na moje potomstwo muszę dbać o stałość i zachować Cię wszelkimi możliwmymi sposobami, nawet wtedy, gdy będziesz nie do zniesienia (za co Ty mnie wtedy kochałeś, co widziałam w Twoich oczach). Przechodzimy przez to, że tulisz się do moich pleców i powtarzasz łamiącym się głosem wprost w moje mokre policzki, jakie to trudne. Kończymy ostatecznie na tym, że patrzysz z bólem na to, jak ja, lekko podkurwiona, wychodzę.

Ale zawsze wracam.

   Choćby dlatego, że potem ratujesz idealny weekend naszym Sznyceltagiem. Pytasz mnie za każdym razem, dlaczego to tak się nazywa, a ja za każdym razem nie wiem, co ja przy Tobie po polsku powiedziałam.

   Choćby dlatego, że też potrafisz się na mnie wściec i nie jesteś mi zawsze uległy. Że czujesz, że coś jest nie tak, choć nawet ja tego nie wiem. Że mówisz, że jest Ci przykro, kiedy mnie przybiło to, ze ktoś kupił mój seriws obiadowy. 

   A także dlatego, że w pracy jestem ''zbyt temperamentną, upartą jak osioł, zbyt dumną, impulsywną i wściekłą" osobą, a Asia mimo to podejrzewa, że jestem romantyczna. Ale to tylko Ty mnie tak rozmiękczasz.

Przepadłam z kretesem.

P.S. No i dlatego, że akceptujesz mój romans z Auditore i spodobał Ci się pomysl, by syna nazwać Ezio.