Byli kochającą się parą
 Przyrzekli sobie, że nigdy się nie rozstaną
 Spotykali się ciągle, lecz po kryjomu
Bo rodzice zabronili spotykać się
  Nie potrafili bez siebie żyć
Byli sami przeciw całemu światu
Lecz przeszła przez głowe im myśl
Że nadejdzie kres ich cierpieniu...
Postanowili zginąć, zginąć tylko razem
Ona wpatrzona w niebo
On kończył wiązać już drugi sznur
Zrobili to!
Umarli trzymając się za ręcę...
I nie czuli już nic...
Ani miłości, ani cierpienia...
Nastał więc pogrzeb
Rodzice płaczący nad grobem swoich dzieci
Zastanawiają się czy mogłi temu zapobiec
Czy mogli coś zmienić...?
Ale niestety już zrobić się nic nie da
 Można tylko popłakać
W dowód duszy istnienia...

Może nie dosłownie ale cos w tym jest.... każdy ma cierpliwość którą mozna stracic......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Bo ktoś pozżerał wszystkie rozumy i mysl ze jest bogiem ktory moze wydawać  wyroki na ludzi... Sory ale to chore!

i tyle na ten temat..........................