Wika.

Nicholas Sparks

Miłość jest krucha i nieraz nie pot­ra­fimy jej pielęgno­wać. Radzi­my ja­koś so­bie i sta­ramy się z całych sił, mając nadzieję, że to kruche uczu­cie mi­mo wszys­tko przetrwa. 

Choć być może nie chcesz te­go słuchać, pragnę, byś wie­dział, że na zaw­sze po­zos­ta­niesz cząstką mnie. Zasłużyłeś so­bie na szczególne miej­sce w moim ser­cu, które­go nikt nig­dy nie zajmie. 

-Znasz ją?- spy­tał je­den z nich zaz­dros­nym szep­tem. A Ty właśnie wte­dy uśmie­chnęłaś się do mnie, więc od­po­wie­działem: -Znam ją le­piej niż włas­ne serce.

Jes­teśmy jak dzień i noc, nie możemy is­tnieć razem. 

Bez Ciebie nie mam po co żyć. Jes­tem jak bez­domny wędro­wiec al­bo sa­mot­ny ptak lecący donikąd.

Nie chcę też, byś choć przez chwilę po­myślał, że nie znaczyłeś dla mnie ty­le co ja dla Ciebie. 

- Chcesz znać prawdę? - spy­tała, nie cze­kając na od­po­wiedź. - Usiłuję ja­koś przet­rwać dzień, zacho­wując dość siły, by sta­wić czoło następnemu. 

- Mat­ka kar­miła mnie opo­wieściami o ideal­nej miłości, a wiara w ideały to ciężkie ka­lec­two.
- Dlaczego?
- Bo wówczas bar­dzo wy­soko us­ta­wiasz poprzeczkę. 

Do­tyk jej dłoni na­dal przy­pomi­nał muśnięcie anioła. 

 nie można nap­rawdę po­kochać w ciągu dwóch dni. To uczu­cie może za­palić sie szyb­ko, lecz praw­dzi­wa miłość pot­rze­buje cza­su, by prze­rodzić się w sil­ny i trwały związek. 

Miłość po­win­na nieść ze sobą ra­dość, po­win­na za­pew­niać człowieko­wi har­mo­nię, a mo­ja przy­nosiła tyl­ko cierpienie.