http://www.youtube.com/watch?v=s6bJPHGpTqU

Niedługo minie drugi rok. Dwa lata problemów zostawię za sobą, a o dalszych przyjdzie mi się z pewnością przekonać. Prędzej czy później znów coś potoczy się wbrew planom, znów upadną uczucia,  znów będę próbowała walczyć. Bez sensu, bez rezultatu. Kolejny raz przekonam się o niestabilności miłosnej,  cierpieniu wywoływanym przez drugą osobę, odbiegnięcia od bliskości i zatraceniu się w samotności. Przepraszam za to, że nie potrafiłam o Ciebie dbać, bo odeszłaś tak nagle bez możliwości pożegnania. Przepraszam ze tak rzadko odwiedzam Cię cieleśnie, ale również i duchowo. Być może chcę ucieknąć od tęsknoty, tej pustki w sercu ale i w domu. Przepraszam, że jestem zła, mam nieziemsko trudny charakter i tyle niewyjaśnionych problemów. Przepraszam,  że nie możecie sobie ze mną poradzić, bo nie takie dziecko z pewnością chcieliście mieć. Jestem wbrew waszym oczekiwaniom, jestem totalnie inna. Przepraszam,  że nie potrafię być dla Ciebie idealna. Przepraszam, że nie potrafię stać się ideałem chociaż uparcie do tego dążę. Przepraszam, że nie potrafię pogodzić się z tym, że nie chcesz mnie już znać. Nie chce pozwolić Ci odejść. Nie chcę też sama odchodzić. Przepraszam za wszystkie łzy, bunty i nawyki. Za moje stoczenie i za brak wyrozumiałości. Przepraszam za kłótnie, nawet te nie z mojej winy. Przepraszam za wszystkie zepsute relacje na mojej drodze. Za to, że nie zważałam na uczucia innych osób zachowując się tak egoistycznie.  Za brak taktu, brak umiaru. Za brak czasu i za jego wpływ na mnie. Przepraszam, przepraszam za wybranie tych złych dróg. Przepraszam również za te wszystkie choroby, za wasze wykończenie psychiczne i to, że zastanawiacie się codziennie jak pomóc mi z bólem fizycznym, którego zwalczyć nie można. Przepraszam za szpitale, badania i inne formalności. Przepraszam też Ciebie za nocne smsy z wyrywanymi strzępkami uczuć  z umysłu.  Przepraszam za każdy nacisk, choć był on spowodowany jedynie miłością.  Przepraszam za odtrąconą pomoc i szanse. Prócz tych wszystkich sponiewieranych chwil, mam okazję do dziękowania. Dziękuję Tobie, że kiedy byłaś jeszcze ze mną dawałaś mi tyle wsparcia, choć tak mało rozumiałaś. Dziękuję, że byłaś słuchaczem takim, jakiego do tej pory nie znałam. Dziękuję też wam, że wspieracie mnie w każdej chwili chociaż tak często opuszczacie. Za każde wzmianki o przyszłości którą tak ochoczo chcecie mi budować.  Dziękuję za troskę i opiekę, często też tą z nadstawką. Za to, że jesteście. Codziennie, ze  mną w jednym domu. Dziękuję również Tobie,  za każdą poświęcaną mi chwilę, za godziny rozmów, za tematy bez końca. Za pamiętne walentynki, wakacje, urodziny, za pamiętne nietrzeźwe rozmowy i wszystkie przepalone teksty. Za każdą poezję którą dzięki naszej znajomości mogłam napisać. Za zazdrość i złość, za kłótnie i nieprzespane noce. Za szklące oczy, za rumieniec na policzku. Za życzliwość do moich rodziców i za niespełnione plany. Nasze plany.   Za to, że byłeś, tak po prostu, przy mnie.  Za to, że wiernie stałeś u mego boku.  Nie dziękuję jedynie za to ze teraz  odrywasz kawałki siebie ode mnie. Za to że pojawiasz się tu coraz rzadziej. Ale ja trwam. Uczucia wytrzymają wiele. Depresja nie zaczyna się tak szybko. Dziękuję również Tobie. Ty który zawsze ze mną jesteś. Na którego mogę liczyć w każdej minucie życia, za każdą rozmowę, za każde wsparcie, za  każdy żal i kłótnię. Ty tylko umocniło naszą przyjaźń. Dziękuję również waszej piątce, którą mogę zobaczyć niemalże na pstryknięcie palcem. Dziękuję, że dzięki wam to wszystko ma chociażby nijakie kolory, że trzymam się na nogach, o własnych siłach.  Dziękuję i przepraszam&