to nic, że byliśmy tu kompletnie w stanie nieważkości, ważne, że było fajnie :)

czasami za dużo myślę i zdecydowanie idę głową i sercem nie w tym kierunku co trzeba. to chyba całkiem normalne i zdrowe. przecież każdy zastanawiałby się w gorszej chwili dlaczego zawsze wygrywa chamstwo, nienawiść, kłamstwo i źli ludzie cieszący się z cudzych porażek. dlaczego dobrzy ludzie czują się bardziej samotni niż powinni? za chwilę jednak leżąc w łóżku i patrząc w najbardziej błękitne niebo jakie było od miesiąca myślę, że nic nie dzieje się bez przyczyny. zastanawiam się, czy na prawdę tak bardzo brakuje mi tej sztucznej atmosfery i obgadywania "swoich" za plecami? za moment znów przychodzi inna myśl. jeszcze bardziej dobijająca. "ale przecież było tak fajnie, byli najlepszymi przyjaciółmi, najfajniejszą ekipą". i znów przeciwko pojawia się w bokserskich rękawicach "BYLI. a ludzie się zmieniają. jeśli ktoś przestaje być przyjacielem, tak na prawdę nigdy nim nie był". wiem, że jeszcze nie raz przyjdzie gorsza chwila, całkiem słaba myśl i dupiaty pogląd na to wszystko. ale uważam, że jestem na wygranej pozycji. że kąpię się w szczerości i stoję na fundamentach prawdziwej przyjaźni a nie na gównie którego składowisko znajduje się na błocie zmieszanej zazdrości i nienawiści. z uśmiechem na twarzy wspominam każde ognisko, każdą wspólnie zaśpiewaną piosenkę, wspólnie zjedzoną kiełbaskę, każde wspólne wypite piwo. tak samo wspominam wypady z dziewczynami. każde zakupy, lody w maku, każdą nieprzespaną nocke spędzoną na plotkowaniu. do posiadówek na wąwozie również się uśmiechnę. a później stanę z podniesioną głową i i otworzę szeroko oczy, bo nie będę patrzeć na zakłamany już świat który został dawno pode mną. pomacham wszystkim, którzy sprawiali że się śmiałam. a nawet tym przez któych poliki były mokre. dziś unoszę się ponad cały syf i całe zło jakie było. jestem ponad tym. i nie poddaję się, bo jestem tu gdzie wielu chciałoby być. :)))))

jeśli idziesz na szczyt, nie marudź, że masz pod górkę.