Przegrałam

Opuszczam miecz, cho­wam swą urazę,
Od­rzu­cam łuk, ko­lej­ny już raz,
Niszczę pa­mięć, jak pustą wazę,
Od­chodzę po­za wasz ok­rutny świat.

Łamię za­sady, wy­rywam swe pióra,
Od­rzu­cam po­moc, łamię wam ser­ca,
Opuszczam życie, jak zła wichu­ra,
Wy­bucha spokój na stop­niu ko­bier­ca.

Oglądam wojnę, płaczę i szlocham,
Zbieram umarłych, ta­ka mo­ja ro­la,
Nie ma ni­kogo, ko­go kocham,
Umarła na­wet mo­ja słaba wo­la.

Mam skrzydła anioła, mój pech,
Ser­ce uto­pione w krwa­wych łzach,
Sta­re pióra pok­ry­wa sza­ry mech,
A śmierć mówi mi szach.

Mam ochotę do­dać mat, przeg­rałam,
Przeg­rałam wasze życia i szczęście.
Ale swo­je życie  Bo­gu wyr­wałam,
zab­rałam swo­je życie i nie­szczęście.

Pod­noszę miecz, w głębi duszy,
Na­pinam cięciwę, by znów wstać,
Dźwięk roz­bi­tej szy­by ra­ni uszy,
Ale dzięki niemu - mogę grać.

Roz­bi­jam ok­na me­go pus­te­go ser­ca,
Łamię ra­my daw­nych za­sad życia,
Tłumiony krzyk w uszy się wwier­ca,
Kocham was, mi­mo me­go od­kry­cia.


Jes­teście&
Lal­ka­mi.