Wspom­nienia zniek­ształcają per­spek­tywę, a te naj­bar­dziej żywe pot­ra­fią uni­ces­twić czas

Tyl­ko cza­sem uśmie­chnę się na wspom­nienie daw­nych czasów i uro­nię łzę nad tym, że to wszys­tko do­biegło końca.

Praw­dzi­wy przy­jaciel nie poz­wo­li byś ro­bił głupo­ty... SAM!

Wspom­nienia wy­wołują ból. Naj­dot­kliw­szy zaś spra­wiają naj­lep­sze z nich.

Gdy­by nie wspom­nienia, nie mieli­byśmy nad czym się użalać.

Rzeczy cu­dow­ne w naszym życiu nig­dy nie po­siadają tej pełni, jaką uzys­kują we wspom­nieniu.

Wspom­nienia są jak książka, którą można czy­tać wiele ra­zy, wer­to­wać stro­na po stro­nie, a także odłożyć na półkę i wrócić do niej kiedy będziemy mieli na to ochotę...