ciszy...

 On inny i Ona odmienna, podobni sobie rożni od świata

On opoką spokoju, Ona źródłem temperamentu

On z tysiącem pomysłów, Ona ze zdrowym spojrzeniem

tak rożne jednostki, stworzyły jednolitą jedność

jak czerń i biel, splot ciał, ogień uczuć

jak Anioł i Wilk połączeni miłosnym węzłem

od dnia przez noc, po tygodnie w lata

miesiącami co godzinę, mocniej co do sekundy

blask, światło bo tak zaczyna sie wszystko

Anioł i Wilk nadali życie, stworzyli istotę

nadali mu imię, wykształcili charakter

spojrzeli wspólnie i widzieli w tym siebie, widzieli Nas

niepewny zawiał wiatr, Wilk odwrócił wzrok

Anioł bez opieki upadł, raniony przez śmierć

Wilk nie poddał się, wałczył z raną śmiertelną

wałczył do końca, lecz Anioł odszedł...

śmierć rzuciła Wilka na kolana, zabrała mu sens

ani pazur, ani kieł nie zatrzymał jej przy nim

Wilk uronił łzę, lecz nim spadla otarła ją Istota

przypomniał sobie łowca ostatnie słowa Anioła

stworzyli Istotę nadali jej sens, zabrano jej wszystko

obiecał Wilk swej wybrance ze oślepi Istotę na chwile

zniszczył On swe łapy i zasłonił widok Istocie

mijał czas Istota rosła, szczęśliwa w ciemnościach

ze strachem żył Wilk, widział ze Istota jest inna

wiedział ze wyjdzie z ciemności, spotka światło

dorosła istota, stała sie Wilkiem lecz mroczniejszym od ojca

jego sierść wręcz czarna, jego oczy wiecznie smutne

odkrył światło, dopadła go świadomość

zrozumiał swą samotność, oplótł go strach

codzienność go przygniotła, odtrącił go świat

dziś zbyt wielu wrogów, dziś pozostawiony sobie sam

nie poddam się, zrozumiem, znajdę lek dla moich ran

Nigdy nie myślałem że zwatpie w ostatnie wersy mojego wiersza....

Chciał bym ciszy.