1,2,3...czas na sen..
..i już mnie nie ma ..

 

 

 

 

Jedna dusza zmęczona, z której zmył się blask, dawno zatrzymał, bezpowrotnie w niej czas. Na tą jedną chwilę, choć na jeden raz, zapomnieć chciałaby, swego życia gorzki smak. Zrzucić z siebie ogrom dzisiejszego dnia . Ciężar brudnych szmat, ująć lat, aby było lepiej. Znaleść gdzie? Swoje miejsce i zapuścić korzenie. Piękny sen, być może takie marzenie. O ciszy,o spokoju, własnych czterech kątach, o ukochanej osobie, której teraz tak brak. Chciałaby o krok cofnąć czas, krzyknąć z całej siły stop. Nie łatwo zejść z drogi , na którą rzucił ją los.. Błądzi sama pośród szarych myśli. Za wspomnieniami goni pełna nienawiści. Za ten życia wyścig, pełen klęsk i upokorzeń, przestać chciałaby lecz przestać iść nie może. Takie są w życiu drogi, nie każdemu sprzyja los, czasem warto jest się zastanowić, gdy się skończy dzień co przyniesie nam noc. Gdy otwiera oczy , gasną nocne światła ulic, nieraz prosiła Boga, by jej więcej nie obudził, w kieszeniach chowa ręcę bo tak cieplej, pod mostem miejsce podłe , ale chroni przed deszczem, kiedyś pisała wiersze , że życie jest piekne. Teraz życie  ją kopie. Mroźniej zimy pora, skłania do refleksji, to te chwile w których smutek dławi oddech w piersi.

;(((