Pewnego dnia pojawił się przed Bogiem archanioł Uriel z zatroskaną twarzą.

-          Co cię trapi? - zapytał Bóg.

-          Widziałem coś bardzo smutnego - odpowiedział Uriel i wskazał pod stopy.  Tam na dole.

-          Na ziemi? - zapytał z uśmiechem Bóg.  Och! Tam smutku nie brakuje! Ale zobaczmy.

Pochylili się. Daleko w dole dostrzegli obszarpaną postać, która wlokła się powoli wiejską drogą na przedmieściach Chandrapuru. Mężczyzna był bardzo chudy, a nogi i ręce pokrywały mu rany. Nieustannie goniły go z ujadaniem psy, ale człowiek ani razu się nie obrócił w ich stronę, żeby odgonić je kijem; nawet wtedy, gdy chwytały go już za pięty.  Po prostu wlókł się przed siebie, wspierając się głównie na prawej nodze (...) W tym momencie archanioł Uriel zapłakał.

-          Dobrze, dobrze - powiedział Bóg i poklepał go po ramieniu. Myślałem, że jesteś twardszy.

-          Bez wątpienia - odparł Uriel, wycierając oczy. Ale ten człowiek na dole uosabia wszystkie nieszczęścia,      jakie spadły na synów i córy ziemi.

-          Oczywiście, że tak - powiedział Bóg. To jest Ramu i na tym właśnie polega jego rola. Kiedy umrze, ktoś inny przejmie po nim to zadanie. To bardzo zaszczytne zajęcie.

-          Być może - przyznał Uriel, zasłaniając ramieniem twarz. Ale nie mogę znieść tego widoku. Jego cierpienie wypełnia mi serce mrokiem.

-          Tutaj mrok jest niedozwolony - odparł Bóg , zatem muszę przedsięwziąć stosowne środki i zmienić to, co sprowadziło na ciebie ten mrok. Popatrz, mój miły archaniele....

Stephen King - Żebrak i diament

A więc Anioły też są czułe...