powiedzieć?

Brat! *,*

tak, mogłabym powiedzieć, kika czułych słów, trochę szczęśliwych określeń mojego życia... ale nie mam siły, tak po prostu postanowiłam, nie wmawiać sobie dzisiaj niczego, tylko tak po prostu, chociaż raz chcę być szczera sama ze sobą... już dosyć dawno nie byłam. jest źle... nawet nieprzypuszczałam, że tak można się martwić o człowieka, który nie jest ze mną biologicznie związany (więzy krwi itp.), nie sądziłam, że jedna wiadomość i gdybanie nad tym co by było, co mogłoby się stać, może tak odmienić całe patrzenie na to co dookoła... nie wiedziałam. myślałam, że to tylkopierdoła, ale im dłużej siedzi mi to w głowie, tym gorzej się czuję... i boję się panicznie i coraz bardziej.. kolejnych takich godzin nie chcę przeżywać, po prostu nie chcę. płacz? tak.... pół dnia, zza każdym razem jak sobie przypominam... czuję ten parszywy ścisk w żołądku, palpitacja serca, łży napływające do oczu i obawa... ten strach, że może być źle, że nie zdąży następnym razem uciec... wiecie co powiem? że umieram sobie cicho w środku kolejna tabletka uspokajająca i kolejna obawa o jutro... spanikowałam.

poza tym, tęsknię za Nim strasznie.. coraz bardziej... a każda minuta wydaje się być wiecznością... nagle uświadomiłam sobie, żę bez tego  człowieka nie jestem w stanie żyć i normalnie funkcjonować, a wraz z tym, jak stała mu się krzywda, otarłam się o śmierć... 

Kocham Cię Misiu! Moje Kochanieee. <3 :*

Jeżeli Cię stracę - rzekła półgłosem - stracę wszystko.