`Ona była dla niego wyjątkowa, była kimś niezwykłym, innym niż wszyscy ludzie, których dotychczas spotkał, których spotyka i których kiedykolwiek spotka. Nigdy, przenigdy jej nie zapomni. Jej czujnych i troskliwych oczu, jej oczu, dzikich i uwodzicielskich, w tych nielicznych chwilach, które ich spotkały, jej oczu, smutnych i milczących, w tych chwilach, kiedy musieli się pożegnać. Przez jego wszystkie mury, które wznosił, bariery, które tworzył, przechodziła jak gdyby były letnim, ciepłym deszczem. Zrywała jego maski, jedną po drugiej, odklejała je od jego twarzy umiejętnie, z niebywałą łatwością, lekkością. Kochała go, jak nikt inny, kochała go naiwnie, mocno i gorąco, kochała jego, nikogo innego. Ona jedna dowiedziała się, kim jest naprawdę, nie tym co wczoraj, nie tym co za dziesięć lat, ona pokochała go tu i teraz, na krótką chwilę, która jest wiecznością w jego wspomnieniach, na krótką chwilę, która będzie dla niego znaczyć wszystko, zawsze. Ona jedyna miała duszę, trochę zagubioną, ale duszę i serce niewyobrażalnie niezniszczalne. Miała serce jak diament, który już zawsze, na zawsze, będzie lśnił w jego pamięci. Wielka szkoda, że zrozumiał to wszystko dopiero wtedy, kiedy było już za późno. Za późno, żeby ją zatrzymać, za późno, żeby się odwróciła, za późno, żeby wróciła. Na wszystko już było za późno.