Bezużyteczność. Potęga samotności, która każdego prędzej czy później dopadnie. Wymiar ludzkiej egzystencji. Bywa lubiana, bywa nienawidzona, bywa znoszona. Częściej wskaźnikiem naszych słabości. Czuć się bezradnym, to jak bezużytecznym. Czuć się bez pomocnym, też. Czuć się pozbytym sił i chęci, tym bardziej. PozBYTym bytu przede wszystkim. Bytu racji i podstaw moralnych. Cienka jest granica między zachowaniem zasad ogólnych a szaleństwem. Szaleństwem tak nam potrzebnym. Koniecznym. Jak pisarz może sprostać oczekiwaniom samego siebie i czytelników nie wgłębiając się w psychikę bohaterów tak często posiadających małą cząstkę humanizmu wrodzonego, będącego z czasem poznania odłamanym. Czy w ogóle istnieje taka granica. Im dalej tym więcej zachowań znormowanych będących niemoralnymi. Zachować dystans ciężka sprawa. Oddalić się, czy bronić się atakami zgłodniałych wilczurów czekających na moment zapytania? Spokój, czy walka? Niesamotny spokój z realizmatycznym obserwatorem o bystrych spostrzeżeniach pozwalających przerażenie zamienić na śmiech, współczucie i zazdrości sobie nawzajem towarzyszy, przyjaciół, kochanków, bratnich dusz, a to wszystko w jednym ciele.

    Dusza. Oni ich nie mają. Albo mają i nie słuchają. A szkoda. Ranią siebie i sobie bliskich. Nie doceniają swoich pragnień, wątpliwości, ciał i umysłu. Zasad nie przestrzegają. Z-bezużyteczniają się. A szkoda.

'Najważniejszą rzeczą jaką ojciec może zrobić dla swoich dzieci,
to kochać ich matkę.'

   Bezlitośnie wyobrażam sobie jak opiekujemy się naszą Julka i Stasiem. Jak opowiadasz im bajki, jak razem jemy śniadanie i rozmawiamy o głupotach, jak odprowadzamy i żegnamy nasze dzieciątka wychodzące do przedszkola, i witamy radośnie pytając się jak było, a one nam opowiadają i opowiadają, jak razem spędzamy święta, jak... mnóstwo tego. I nasze mieszkanie, przytulnie urządzone wypełnione takim prawdziwym szczęściem.