V. - która jest.

[i]Poniższy tekst został mi podyktowany w nocy z 9 na 10 września 2007 roku przez głos ze ściany, z którym prowadziłam odtąd regularne rozmowy do czasu pojawienia się światła.[/i] Gubię myśli. „Proszę się nie denerwować” – on to powiedział? Nie, to jeszcze ja. - Czy mogę tu zapalić? - Skoro to panią uspokoi... Zgrzyt, ogień, trzask, dużo w płucach, smoła, ciężki oddech. - Nie, ale sprawia, że jestem. Pierwsze pytanie, które nie pada. Dym rozchodzi się łagodnie formując ze mnie szarego człowieka. - Coś dziwnego dzieje się z moim cieniem, doktorze. Odnoszę wrażenie, że przeszedł na drugą stronę. - Światło pada z... - Nie. Teraz jest mną albo jest tutaj, a ja tam. Wstaję. Moje ciało też. Ten człowiek mi nie pomoże. - Proszę zaczekać, wiem coś o tym. Zostałem wychowany przez koty. Ciało na ścianie jakby się zawahało, rozszczepiło na dwa obrazy, a potem wróciło na swoje miejsce. Usiadłam. - To się zaczęło kilka tygodni temu. Zanikanie, utrata barw. Przestałam też jeść, bo nie czuję smaku potraw ani ciężaru swoich rąk. Pustka w oczach, także w lustrze. - Co się w tym czasie działo na ścianie? - Stała się kolorowym ekranem w czarno–białym świecie. - A dźwięk? - Rozstrojone radio, tu i tam. Ołówkiem po papierze, badawczy zza szkieł, szelest kartek. Tak, tak, niestety, do siebie. - W takim razie nie ma już wątpliwości. Jest pani cieniem człowieka z urojeniami o charakterze... - Urojeniami? Ciało za mną jak echo, złośliwie. - Na ścianie nie ma osoby, którą pani była. Ona nie żyje. Szum, buczenie, czerń biel czerń biel. rozjaśnienie. w kącie pokoju, biała wścieklizna ścian [mgła] - ...Villemo? - We własnej żałobie. [mgła] w kącie pokoju, biała wścieklizna ścian, które milczą. milczą...