Kiedyś o mnie zapomnisz,

tak jak zapomina się jak smakowała wczorajsza kawa

albo tak jak zapomina się o zeszłorocznym śniegu.

Zapomnisz jaki ból był wmieszany z pierwiastkami szczęścia...

 i jak przyśpieszał oddech.

Zapomnisz pojedyncze słowa, gesty, myśli.

Wszystko uleci z Ciebie, jak życie z człowieka przejechanego przez ciężarówkę...

i okaże się, że scenarzysta, który to wszystko poskładał

w swojej malutkiej główce, nie zrobił kariery, nie zarobił milionów,

a zamarzł w parku...

Ty kiedyś zapomnisz jak smakowało moje imię,

oddasz serce w depozyt komuś innemu, komuś "lepszemu".

Szczęście wypełni Cię po brzegi, od paznokci u stóp, do końcówek rzęs.

Życzę Ci tego, wiesz.

...i będziesz żyć w spokoju,

łykać złudzenia w pigułkach każdego pojedynczego ranka,

ale nic nie będzie takie samo jak nasza samotność we dwójkę,

JAK NASZE BYCIE RAZEM...

To nie jest wcale głupia myśl.

Sama dzisiaj usiadłam i zaczęłam się nad tym zastanawiać.

...po wczorajszej kłótni z "ukochanym" wybiegłam z domu 

i biegłam przez całe miasto chociaż mi nie wolno, do tego nie jem prawie nic.. siedzę i ryczę...