Pamiętasz tamto uczucie, kiedy wspólnie pokładałyśmy nadzieję w tym, co będzie? Wspaniałe. Byłyśmy takie spragnione. Choć przez chwilę. Tymi krótkimi momentami pragnęłyśmy dotknąć krańca.

Mówię "my", ponieważ zawsze nawzajem się współodczuwałyśmy.

Owe dotknięcie krańca było niemożliwe, lecz właśnie ta gonitwa za nieosiągalnym nadawała wszystkiemu sens. Chwilami. Dostrzeganie kolorów, zapachów, nieustająca chęć zaczerpnięcia pełnego oddechu. Dzień. Noc. Borykanie się z codziennością. To wszystko było czymś.

Jest inaczej. "Inaczej ze mną" przeplatane z "ze mną wciąż tak samo". Paradoks.

Czuję, że z każdym dniem będzie coraz gorzej. Zawsze to wiedziałaś. Tak jak widziałaś, że na horyzoncie nie jaśniało, nie było niczego, co pomogłoby mi To zmienić. Stoisz przy mnie.

Podnieść się i przestać się bać. To wydawało się takie proste. Wydawało...

To już nie nadejdzie.

Wiedz, że to wszystko uważam za sukces. To, że ten jeden raz ktoś mnie potrzebował, widział pomoc w samej mojej obecności, Twój uśmiech, poczucie bezpieczeństwa i obecne szczęście

- jest krzepiące.

W tym wszystkim jedna rzecz się nie zmienia. Jestem i będę zawsze, nawet kiedy wygasnę, stanę się mgłą i zniknę kompletnie.

Ale Ty o tym wiesz. Prawda, że wiesz?