Kalmthoutse Heide

Het spijt me.

Ik ben totaal verloren in ons relatie. Jij weet het dat jij het beste persoon bent die ik ooit heb ontmoet. Jij weet het dat ik van jou hou, maar ja, alles is hier over weten. Er is maar een gevoel dat ik kan echt voelen. En het is weemoed. Het verdriet, droefenis, pijn... Ik verweer me doorlopend. Ik heb mijn masker en mijn schild. Ik ben een schildpad, diep verbogen. En ik wil daar blijven, zonder gevoelens, zonder gelukzaligheid, niet leven. Ja, het is niet leven, het is verbergen en wachten tot het einde van mijn dagen. Dat is waar, ik wil niet meer leven. En natuurlijk ben ik bang om zelfmoord te plegen maar... het ruikt zo zoet. Ergens daar rusten en geen pijn voelen. Ik ben vernietiging en soms denk ik dat het zo slecht voor jou is dat je me in Cracow moest ontmoeten. Hoe zou jouw leven zijn als jij zou me nooit ontmoeten? Ik heb er spijt van dat jij het zo moeilijk met me hebt. Jij verdient veel meer. We weten het allebei dat iedereen gelukkig wil zijn. Ik wil dat ook. Maar als ik erover denk dan heb ik onmiddelijk tranen in mijn ogen. Ik kan niet gelukkig zijn en het heb niets met jij te maken. Het is niet jouw fout. Ik kan niet gelukkig zijn omdat ik doodsbang ben. En het voelt zoals het gemakkelijker is om dood te verkiezen dan gelukkig proberen te zijn. Ik wil erover niet denken dat jij me bedriegt maar het is nog steeds in mijn hoofd. Ik ben doodsbang dat ik zal opnieuw in stukken uiteen vallen... 

jouw K