Kluczenie, kwiecień.

Wena upadła na mordę. Znów posłużę się czyimś tekstem, którego i tak nikt nie przeczyta, a który pięknie będzie wyglądać na blogu. Tak poważnie. Od razu widać, że interesuję się literaturą. Tak poważnie. [i]Pętam się, kluczę. Nie zacieram śladów. Znów całkiem niepotrzebny klucz w kieszeni. Nie mam zamiaru ani możliwości mieszkania na dworcu, na ulicy, pod mostem, w samochodzie, w hotelu. Nie chcę się tam. Daleko wysunięta placówka liryczna. Nikt mnie nie ściga, nikt nie idzie za mną. To ja sam ten cień rzucam. Pętam się pałętam, kluczę pomiędzy miejscem, gdzie mnie teraz już nie ma a miejscem gdzie mnie nie ma jeszcze - i nie do końca wiadomo, czy w ogóle. Kluczę. Moja kurtka została w domu, co go nie ma. Dzisiaj spałem w tym domu, co go nie ma jeszcze. Dała mi rano – tuż przed wyjściem w ten deszcz – klucze do tego domu, będzie jeszcze śmieszniej. Więc jak się czujesz? W porządku. Dziękuję. Powoli się przestawiam. Sam sobie wybrałem. Pętanie się po deszczu z dwoma kompletami bezużytecznych kluczy. Tak żałośnie, że aż nie na wiersz. Pętam się, pałętam, snuję się kluczę. Sam. Bezużyteczny. Nigdzie, z kluczami, w deszczu, w mokrym swetrze, brak formy, złamany język.[/i] [b]~M. Świetlicki[/b] Tak właśnie się czuję. Brak formy w mokrym swetrze, nigdzie. Nigdzie, trochę pomiędzy. "Mam nadzieję, że ludzie nigdy nie będą mnie widzieć tak, jak ja widzę ich". Odkryłam piękny kawałek.. Piękny kawałek prawdziwej wrażliwości. Wrażliwości, która już nie żyje, zabiła się sama w Boże Narodzenie 99'. Teraz takie jej kawałki są ukrywane pod połami płaszczy podobnie Wrażliwych. Nikomu nie mówcie. [url]http://media.poema.art.pl/beksinski/beksinski_edgar_1991.pls[/url] Ukryjcie też trochę, jeżeli jesteście w stanie docenić to nikłe, tłumione zjawisko. X your hearts. ~ego