Ciężko opi­sywać mi niez­ro­zumiałą walkę między rozsądkiem, a uczu­ciami. Kiedy Cię widzę, nie wiem czy dać Ci w twarz, czy przy­tulić się do Ciebie. Ro­zum skład­nia się do wa­rian­tu pier­wsze­go, ale niepo­kor­ne ser­ce oczy­wiście wy­biera op­cję nu­mer dwa. I cze­go ja mam się słuchać? Prze­cież mi­mo iż mnie zra­niłeś i mam ochotę Cię uderzyć, prze­cież na­dal Cię kocham. To tyl­ko chwi­lowy kry­zys. Jed­nak wytłumacz to ro­zumo­wi i ser­cu. Wielu mądrych ludzi ma­wia, że trze­ba słuchać głosu ser­ca, który dyk­tu­je nam jak ma­my żyć. Lecz, czy nie po­win­niśmy być rozsądni i jed­nak wyb­rać to co mówi nam ro­zum? Prze­cież dos­ko­nale wiem, że po­win­nam słuchać jed­nak te­go ro­zum­ku, który w grun­cie rzeczy ma rację. Prze­cież po­win­nam być twar­da. Jed­nak...jed­nak ro­zum zaw­sze przeg­ry­wa z uczu­ciami, które kierują na­mi, które cza­sami sta­wiamy ja­ko swo­je priory­tety, które jed­nak z cza­sem oka­zują się nie tak sil­ne jak nam się zda­wało. A cza­sami, te uczu­cia trwają w nas przez wiele lat, czy na­wet całe życie. Więc co by było gdy­byśmy zro­bili to co dyk­tu­je nam ro­zum? Może po tych uczu­ciach zos­tała by nam tyl­ko ból za­dawa­ny przez smut­ne wspom­nienia mi­nionych chwil? Jed­nak częściej wo­limy posłuchać właśnie ro­zumu. A cze­mu? Bo boimy się, że uczu­cia te nas prze­rosną, al­bo już raz zos­ta­liśmy zra­nieni i nie chce­my żeby się to powtórzyło. Tak. Ta­ka jest praw­da. Nieod­wza­jem­nione uczu­cia ra­nią, jed­nak to one cechują ludzi. Aby po­kazać, że jes­teś praw­dzi­wym człowiekiem, że żyjesz mu­sisz czuć. Często jed­nak uczu­cia są dob­re. I to dzięki nim czu­jemy się szczęśli­wymi, spełniony­mi ludźmi. Dla­tego wolę posłuchać mo­jego ser­ca, które chce kochać. Otwórzmy się na in­nych, oraz na nasze uczu­cia.