< 3

Dzisiaj miałam piękny sen. Śniło mi się, że w końcu ludzie nauczyli się być dla siebie dobrzy. Zaczęli dostrzegać siebie nawzajem i chcieli sobie pomagać. Przestali zauważać siebie. Skupiali się na potrzebach innych ludzi. Przestali stać w bezsensownie długich kolejkach po piwo i ciastka. Zaczęli ubierać się w to co mieli i przestali wydawać pieniądzie na cokolwiel oprócz chleba, herbaty i rachunków za wodę. Przygarniali potrzebujących. Karmili głodych. Oddawali resztki wody spragnionym. Byli dla wszystkich jak bracia. Byli ze sobą bliżej, niż związane jest ze sobą watacha wilków. Byli jednością. Aż przyszedł jeden człowiek i powiedział:  "Po co?! Dlaczego?! Co oni nam dali, byśmy im pomagali?!" Ale tłum go nie posłuchał. Wygnali go z państwa i nie pozwolili wrócić. Nie pozwolili nikomu rozdzielić swojego baterstwa. Swojej wzajemnej miłości. Niestety obudziłam się i uświadomiłam sobie, że to był tylko sen. Czy my nie możemy zachowywa się tak samo? Nie możemy żyć w szczęściu , akceptacji i zrozumieniu? Nie byłoby tak łatwiej?

http://www.youtube.com/watch?v=2zahfPA96BI