Dawno mnie tu nie było, zapewne z tego powodu, iż ostatnimi czasy nie mam na nic czasu. 

Nie mam czasu dla Damiana, Nati, nie mam czasu na odpoczynek i wiele, wiele innych. Ponadto dopadł mnie ten stan, w którym nic nie ma sensu, nic mi nie wychodzi i nie mam absolutnie żadnych chęci do życia. Zaczęłam się bardziej udzielać w sprawach szkolnych. Wzięłam udział w dwóch konkursach z języka polskiego, ale niespodzianką nie jest fakt, iż odniosłam kompletną porażkę. Tak było, jest i będzie. Cóż poradzić ? Tkwię w swojej beznadziejnej osobie i pozostaje mi tylko udawać, że nie jestem aż tak niekompetentna. Choć i tak mi to nie wychodzi bo wszyscy o tym wiedzą, ale starać się zawsze można, np. kiedy Arek dowiedział się, że startuję w konkursie z polskiego to mnie wyśmiał, nie mam o to żalu, to zrozumiałe, aczkolwiek trochę mnie to dotknęło. Niektóre osoby zapewne cieszy fakt, że przyznaję się do swoich wad na blogu, ale po co je ukrywać skoro i tak wszyscy o tym wiedzą, a ja piszę to jedynie po to by dać upust swoim emocjom ? 

Jedyne czego bym chciała to mieć jakikolwiek talent. Nie śpiewam, nie tańczę, nie mam zdolność literackich ani plastycznych, jakoś specjalnie zabawowa nie jestem, a mój charakter można określić jako niesamowicie przeciętny. W zasadzie nie wiem czy mogę się nazywać osobom przeciętną, gdyż taka ma jakiekolwiek zainteresowanie bądź zdolności. Zapewne przez to osoba kiedyś mi bliska dziś nawet nie chce ze mną rozmawiać co bardzo zaniża moją samoocenę. Kiedyś byłam znacznie ciekawszym człowiekiem i nawet rozmowa o Wrestlingu potrafiła sprawić, że ktoś był mi naprawdę bliski, szkoda tylko, ze tak szybko się nudzę. 

Cieszy mnie fakt, że mam przyjaciół, którzy pomimo mojej beznadziejności i użalania się nad sobą, są ze mną tak jak Ewa, Martyna, Wera, Arek, Damian czy Nati choć z ostatnią dwójką dawno nie rozmawiałam, ale wiem, że w razie potrzeby by mnie nie zostawili. 

Przepraszam osoby, które to przeczytały (jeśli w ogóle takie są) za to, że się tak nad sobą użalam, ale naprawdę musiałam to gdzieś napisać, a trudno jest mi o tym wszystkim mówić komuś prosto w oczy.