oh god..

2 kółka, coraz mniej zmęczenia.

kurczę, miałam plany żeby jutro z Monią i kupa. no trudno.

głupie robaki ;o

dobra, znowu się łapię na tym, że cały czas o Nim myślę. rano po obudzeniu, w banku, u ciotki, teraz... a szczegółnie na rowerach. tak, słuchałam Cię Sandra, nie żeby coś, ale mimo wszystko myślami byłam gdzie indziej... chyba jestem nie w porządku wobec samej siebie. to jest takie dziwne.. wiem, że to mnie zabija, a jednocześnie pozostawia przy życiu. nie wiem, może chcę coś zatrzymać na siłę? ale co, skoro niczego już nie ma. to tak po prostu nie mija i tyle... a ja nie wiem co robić. nie płaczę, bo nie wiedzę w tym teraz sensu. nie cieszę się zbytnio, bo coś mnie trzyma. jestem gdzieś "pomiędzy". i nie mam zielonego pojęcia jak się z tąd wydostać. chyba się zgubiłam. sama już nie wiem. wszystko jest takie dziwne, nie takie. nawet nie ma z kim o tym wszystkim pogadać. co kogo obchodzi co ja teraz czuję skoro w końcu stało się to czego wszyscy wkoło chcieli. wow, w końcu jest jak chcecie.. tylko przynajmniej bądźcie na tyle mili i nie obrażajcie Go w mojej obecności, bo sory, ale jakoś wasze obelgi na Jego temat mnie specjalnie nie cieszą. więc WALCIE SIĘ! WALCIE SIĘ! WALCIE SIĘ KURWA WSZYSCY! ja mam dość. dlaczego mam wrażenie, że w dzisiejszym świecie śmierć to jedyny sposób, żeby nie zmarnować sobie życia. kurwa, co ja mówię?! jakiego życia.. chyba kurwa właśnie straciłam sens... co za pech.

"świat bez nich dalej normalnie się kręci..."