. wciąż powtarzasz, uparcie i skrycie, patrzysz w okno, i smutek masz w oczach. przecież mnie kochasz nad życie!, (sam mi mówiłeś przeszłego roku) ... nie widziałam Cię już od miesiąca, i nic - jestem może bledsza?, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca. [...] Gdy się miało szczęście, które się nie trafia: czyjeś ciało i ziemię całą, a zostanie tylko fotografia, to - to jest bardzo mało... powiedziałeś: kiedy do mnie piszesz, nie wystukuj wszystkiego na maszynie, dopisz jedną linię własną ręką - kilka słów, doprawdy nic wielkiego. wciąż się śmiejesz, lecz coś tkwi poza tym, patrzysz w niebo na rzeźby obłoków. przecież ja jestem i niebem, i światem!, (sam mi mówiłeś przeszłego roku) ... nie widziałam Cię już od miesiąca, i nic - jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca lecz, widać można żyć bez powietrza ? //w parku byłam. jeden z ostatnich powrotów do Domu, hm. nie-cie-ka-wie. zresztą, nieważne.