Tak mówiąc szczerze czasem sobie nie radzą chociaż coraz częściej.
Szukam ciągle w sobie samej siebie i nie mogę znaleźć.
Gdzie jest ten dzieciak , który miał w sobie wiarę . ?
Gdzie jest charakter , który był zawsze silny . ?
I gdzie uśmiech, który pocieszał innych ?
Od niedawna niemam nic Teraz tylko te notki zostały mym ukojeniem.
Ale jak skończę znów to pisać Spadnę kolejny raz na ziemię.
Gdy spadam na ziemie już niewidzie sensu.
I mam za sobą cholerny upór by nie poddać się szczęściu.
Jest kilka powodów dla których tu jestem
jest kilka powodów przez które mijam się z sensem.
Niech wrócą te czasy w których świat mnie nie ranił.
I w sumie dla wielu po prostu mogę się zabić.
W dzisiejszych czasach ludzie są niezauważalni.
Już jestem ostrożna nie ufam byle komu
jeśli mam problem to nie mówię "Weś mi pomóż".
Może to źle, chociaż tak dla mnie lepiej,
chce tylko jednego, Boże czy to tak wiele?
Ludzie mówią mi ze nie dam sobie rady jeśli nie wezmę się w garść.
Ja już nie potrafię Chyba tak już mam ..
Czekać i szukać tego bez celu .? Nie
Nie chcę już siedzieć i gapić się w niebo nie ma to już sensu.
Coraz częściej mam problemu i nikomu nic nie mowie.
I to nie zawsze jest zależne dodmnie.
I coraz mocniej bije mi serce.
Już nie szukam szczęścia, bo nie widzę w tym sensu.
Wiem już czego chce, dla niektórych banalne,
ale nic nie poradzę tylko to mam w głowie, z tym sobie nie radzę.

Ruszam w drogę dziś, jutro mnie nie będzie.
Zostawiam cały syf, może pobiegnę za szczęściem?