wtorek.

Po chwili zapomnienia następuje chwila westchnienia.
Czy to już zawsze tak będzie ? Zawszę będzie siedziała w głowie myśl o osobie,która Cię nie zna,która nie ma pojęcia jak żyjesz jak wyglądasz i kompletnie się Tobą nie interesuje?. Tak strasznie chciałabym,żeby to się zmieniło,żeby to wszystko się po układało,żeby miało sens. Do początku powoli na nowo. Nie narzekam wiem ,ze mógł być gorzej ale ta świadomość tak strasznie mnie dobija,osłabia. Pozostawiając jakąś pustkę we mnie.
Czy kiedyś będzie tak jak ja chce ? Czy kiedyś Cię zobaczę przytulę. Powiem Cześć "..." Mogę sobie pomarzyć w tym chyba jestem najlepsza. Ta szara rzeczywistość mnie przytłacza. Z dnia na dzień zapominam,ale tak się chyba nie da. To siedzi we mnie. W końcu jesteś cząstką mnie. Prawda ? Może się boisz,ale czas najwyższy wyjść z ukrycia pokazać się tak nie można żyć nie można się ciągle ukrywać no jak !? nie rozumiem tego uciekam myślami do różnych scen do różnych zdarzeń. Nie mam siły. Dlaczego ja? Mam już dość nie chce tak żyć w ciągłej nie wiedzy. Nie mam już siły jest mi tak ciężko. Są sprawy z którymi sobie nie radzę i chce z Tobą porozmawiać. Będę czekać ile tylko trzeba żebyś się pojawił. Mam czas. Kocham Cię <3