Początki bywają trudne

       NIENAWIDZĘ LUDZI. Są podli i bezczelni.

Czuję się w tym wszystkim taka sama. Gdyby nie M nie miałabym już nawet komu powiedzieć 'cześć' w szkole. Nie mam żadnej przyjaciółki. Pomału tracę koleżanki. Przykro mi trochę. Ale tak serio mam je na prawdę głęboko gdzieś. Nigdy ich szczerze nie lubiłam. To wszystko polegało tylko i wyłącznie na wybijaniu się, byciu lepszym. Nie pasuję do nich. Wiem, że jestem i zawsze będę najgorsza. Ta najsztywniejsza, najgrubsza, najbrzydsza. Nawet włosy mam najbrzydsze. Nigdy nie przywiązywałam do nich uwagi, ale podobno uszy też mam brzydkie. Ja sądze, że są normalne. Takie zwyczajne. Nie są ani odstające, ani zbytnio przyległe. Ale przecież ja jestem najgorsza. Kiedyś mówiły mi, że mam ładne oczy, ale tylko kolor. I że mam ładny nos, ale ostatnio stwierdziły już inaczej. A ja uważam, że one są ładne. Może nie uważam, że są super mega piękne- poprostu są normalne, a na pewno nie brzydkie. Nie przywiązuje do tego uwagi, w drugiej osobie liczy się dla mnie jedynie charakter. Tak wzorowo to brzmi, ale na prawdę tylko to jest dla mnie ważne. W drugiej osobie. Bo w sobie nie widzę żadnego charakteru. W sobie widzę tylko jedno wielkie cielsko. Wszędzie tylko wylewający się tłuszcz. Wszystko za małe. Tylko nie moja dupa. Każdy ciuch brzydko na mnie leży. Nie mieszcze się w nic w co chciałabym się zmieścić. Strasznie się wstydzę siebie. Do tego stopnia, że nie pójdę nawet do toalety w szkole kiedy na korytarzu są chłopacy z równoległych klas. Do tego stopnia, że nie kupię nic w automacie, tłumacząc, że nie potrafię. Unikam w ten sposób obgadywania za plecami w stylu "taka gruba a jeszcze żre". Najbardziej nienawidzę w sobie tego, że chodź tak bardzo chcę to nie potrafię opszeć się jedzeniu. Czekoladzie, wafelkowi, jebanej zupie czy ziemniaką. Nie potrafię nie jeść- tak bardzo mnie to wszystko kusi. Nie znam umiaru. A potem... Obiecałam, że nie będę się ciąć (bardziej to drapać), więc potem biję się. Bezsensu uderzam w swoje uda z całej siły a potem patrzę i płaczę. Patrzę na te wielkie, zaczerwienione uda. Na brzuch z 3 fałdami zbędnego tłuszczu. Budzę się co chwilę w nocy i postanawiam sobie, że następnego dnia nic nie zjem. I to robię- do 16, po czym wpierdalam co tylko wejdzie. I znowu biję się i płaczę. To trwa już tak cholernie długo. Ponad rok. Chudnę i znowu tyję. I tak w kółko. Na prawdę nie mam już siły. A to wszystko zaczęło się w pierwszej klasie gimnazjum, kiedy byłam okropnie nie lubiana przez całą klasę, po części przez szkołę. Bynajmniej tak czułam. Pewnie już wszyscy o tym zapomnieli. Ale ja nadal przez to płaczę, tłumacząc sobie, że nikt mnie nie lubi, bo jestem gruba i brzydka. Dobranoc.