zapominam przy niej wielu słów,

wielu nowych się uczę,

strofy puste i bezsensowne,

nie przemawiają ,

czasami już sił brak,

nie fizycznych

a psychicznych,

resztkami  palców,

uderzam z impetem w klawiaturę,

wylewam się,

i powoli zamykam,

smutne oczy,

posiadam,

i mam chęć na strzał,

jeden,

i po problemie,

strzał słów,

który lepszy,

i bardziej bolesny ,

niż kula,

pozamykam się ,

w samotni,

i bd spoglądał w niebo,

ja sam,

i czeluść nocy,

tak stare wspomnienie,

i tak wspaniałe,

ona śpi jak by niby nic,

a ja udręką umysłu i serca,

spać nie mogę,

smutku uczucie,

serca kucie,

tuż tuż.

Witaj grobie,

mój przyjacielu ,

wierny ,

który będziesz na mnie czekał zawsze,

zimnym ramieniem mnie wesprzesz,

oczy ci powiedzą co widziały,

uszy co słyszały,

a usta co mówiły,

ty jako wierny, nikomu nie powiesz....

dosyć stary wiersz.